علائم هشداردهنده ای که نشان می دهد کودک شما نیاز به تراپیست دارد
همه بچه‌ها فراز و نشیب‌های عاطفی دارند و این بخشی طبیعی و سالم از روند بزرگ شدن است. اما تغییرات اشتها، انزوای اجتماعی، رفتارهای تکراری، خودآزاری و برخی موارد دیگر ممکن است نشاندهنده این باشد که در حال مبارزه با مشکل جدی تر است و کودک شما نیاز به تراپیست دارد.
تشخیص مشکلات روانی و عاطفی کودکان
علی رغم تصور بسیاری که کودکان را شاد و فارغ از مشکلات جدی میدانند، آمارها چیز دیگری نشان میدهد. براساس اعلام مؤسسه ملی بهداشت ایالات متحده (NIH)، حدود20 % از کودکان بین 3 تا 17 سال از نوعی اختلال روانی، عاطفی، رشدی یا رفتاری رنج می برند.
سؤال اینجاست که والدین و افرادی که با کودکان سر و کار دارند مانند معلمان چگونه می توانند تشخیص دهند که کودک مشکلی جدی دارد؟ و چه زمانی باید به دنبال کمک حرفه‌ای و مراجعه به تراپیست بود؟
همانطور که علائم اولین ابزار تشخیص بیماری های جسمی است، در مورد مشکلات روانی و عاطفی نیز، علائم نقش مهمی دارند. نشانه هایی وجود دارد که اگر در کودکتان مشاهده کردید یعنی کودک شما نیاز به تراپیست و کمک حرفه ای دارد.
علائم نیاز کودک به تراپیست
با رشد کودکان، بروز برخی از بدخلقی‌ها، اضطراب ها، مشکلات اجتماعی و مدرسه‌ای دور از انتظار نیست. این مشکلات معمولاً موقتی اند و غلبه بر آنها می‌تواند به ایجاد تاب‌آوری (سازگار شدن) در کودک کمک کند.
این تجربه ها برای کودکان ، فرصت‌هایی است تا مهارت‌های جدیدی را بیاموزند. اما چگونه میتوان فهمید که آنچه کودک با آن روبرو است، چیزی جدی تر و چالش برانگیزتر از یک مانع در مسیر بزرگسالی است؟
علائم
در چندین زمینه از زندگی شخصی اش دچار مشکل است
اگر فرزندتان در خانه، مدرسه و تیم فوتبال بدرفتاری می‌کند، می‌تواند نشان دهد که اتفاقی در حال رخ دادن است و نیاز به توجه و بررسی دارد.
تغییرات قابل توجهی در عادات خواب، بهداشت یا اشتهای وی مشاهده کردید
خواب‌آلودگی، گرسنگی یا بدبو بودن بیش از حد فرزندتان همیشه نشانه وجود مشکلی نیست. بسته به سن او، ممکن است فقط در حال تجربه لذت بلوغ باشد. اما این تغییرات رفتاری ممکن است نشاندهنده مشکلات سلامت روان باشد.
احساس بدی نسبت به خودش دارد
همه ما روزهایی داریم که نسبت به خودمان احساس بدی را تجربه می کنیم. اما اگر فرزندتان در مقایسه با گذشته اعتماد به نفس کمتری دارد یا احساس بی ارزشی می کند، باید ریشه آن بررسی شود و بهترین راه مراجعه به یک تراپیست است.
رفتارهای تکراری و خود تخریبی دارد
رفتارهای تکراری ذاتاً چیز بدی نیستند. اما رفتارهای تکراری خود تخریبی و متمرکز بر بدن می‌تواند نشانه‌ای از اضطراب یا پریشانی باشد مانند کشیدن مو، کندن پوست یا جویدن ناخن ها.
نگرانی بیش از حد و عدم کنترل آن
عصبی بودن در مورد امتحان ، اجرای نمایش در مدرسه یا اولین قرار ملاقات قابل درک است. اما اگر این عصبی بودن بیشتر و شدیدتر شود، تا جایی که باعث بیماری جسمی و یا اختلال در کارها شود، ممکن است به این معنی باشد که آنها برای یادگیری استراتژی‌های جدید برای کنترل این وضعیت به کمک نیاز دارند.
گوشه‌گیری
بچه‌ها گاهی اوقات به زمان تنهایی نیاز دارند و این اشکالی ندارد! اما اگر این رفتار تبدیل به انزوا طلبی و توقف تعامل با خانواده و دوستان شود، باید علت آن مورد بررسی قرار بگیرد. همین امر در مورد کودکانی که علاقه خود را به فعالیت‌های اجتماعی یا فوق برنامه‌ای که قبلاً از آنها لذت می‌بردند، از دست می‌دهند نیز صادق است. انزوا طلبی که در اکثر مواقع با افسردگی همراه است یکی از علام هشداردهنده ای است که نشان میدهد کودک شما نیاز به تراپیست دارد.
به دنبال جلب توجه جدید و بیش از حد است
وقتی کودک به شکل افراطی سعی در جلب توجه دیگران می کند، ممکن است نشان دهنده تلاش ناآگاهانه وی برای ابراز پریشانی یا نوعی نیاز برآورده نشده باشد. مراجعه به تراپیست می‌تواند کمک کند تا علت اصلی این رفتار مشخص شود.
جملات ناراحت‌کننده‌ای بیان می‌کند
اگر کودک جملاتی مانند “کاش اینجا نبودم” یا “اگر فرار می‌کردم برای کسی مهم نبود” می گوید، حرف های او را جدی بگیرید و برای صحبت با او و دریافت کمک حرفه ای اقدام کنید.
به طور غیرمعمولی سرکش یا پرخاشگر است
کمی سرکشی در حین بزرگ شدن طبیعی است. اما اگر فرزند شما دائماً کم‌طاقت یا زودرنج است تا جایی که منجر به قلدری، دعوا یا تهدید دیگران – از جمله خودتان – می‌شود، این نشانه آن است که ممکن است با مسئله جدی‌تری روبرو باشید.
به هر نوع خودآزاری دست می‌زند
اگر متوجه شدید که فرزندتان بعد از غذا خوردن خودش را زخمی می‌کند، استفراغ می‌کند (پرخوری عصبی)، مواد مخدر مصرف می‌کند یا به روش‌های دیگری به خودش آسیب می‌رساند، این نشانه‌ی آن است که او به کمک حرفه‌ای نیاز دارد.
چگونه به فرزندتان کمک کنید
طبیعی است که همه والدین می خواهند سریعاً وارد عمل شوند و سعی کنند مشکل فرزندشان را حل کنند به خصوص اگر رفتارهای نگران کننده‌ای مانند خودآزاری از خود نشان دهد.
ابتدا فرزند شما باید بداند که شنیده و درک می‌شود. بهتر است در صحبت با وی از عباراتی مانند «می‌بینم که این برای تو واقعاً سخت است» یا «متوجه شده‌ام که اخیراً » استفاده کنید.
در چنین شرایطی “تأیید” احساس وی، کلید اصلی مواجه با کودک است. وقتی تجربه فرزندتان را تأیید کنید خواهید دید که تا چه حد به او احساس امنیت می دهید. این باعث می‌شود که آنها پذیرای صحبت با شما در مورد چگونگی غلبه بر چالش‌هایش باشد.
متاسفانه گاهی اوقات والدین تصور می‌کنند که درمان سلامت روان و مراجعه به تراپیست به معنای دارو یا بستری شدن در بیمارستان است. این خدمات برای کودکانی که به آنها نیاز دارند وجود دارد – و این امکان خوبی است! اما در مواقع بسیار کمی نیاز به اینگونه درمان ها است.
وضعیت اضطراری
اگر فرزندتان به خودکشی فکر می‌کند یا در مورد آن صحبت می‌کند، با آرامش و حمایت به او پاسخ دهید. از این گذشته، آنها دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهند که به آنها آموزش داده شده در شرایط بحرانی انجام دهند. یادتان باشد که آنها به شما اعتماد دارند.
اگر مطمئن هستید که فرزندتان در معرض خطر فوری نیست، در اسرع وقت با پزشک تماس بگیرید. اگر فرزندتان در معرض خطر قریب‌الوقوع آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری است، با اورژانس اجتماعی (123) یا اورژانس (115) تماس بگیرید.
فراموش نکنید که چه فرزند شما برای گذر از چالش‌های رشدی عادی به کمک نیاز داشته باشد و چه با مسئله‌ای جدی‌تر دست و پنجه نرم کند، درخواست کمک و مراجعه به تراپیست می‌تواند زندگی را برای او و شما آسان‌تر و شادتر کند.
